امام باقر علیه السلام می‏فرماید:
پدرم حضرت سجّاد علیه السلام شب و روز در نماز و عبادت و گریه و مناجات بود تا آنجا که صورتش از شب زنده داری زرد، و چشم‏هایش از شدّت گریه سرخ شد،
و بر پیشانی حضرت از سجده‏های طولانی پینه بسته بود، و پاهای پدرم را دیدم که وَرَم کرده است،
نتوانستم تحمّل کنم، دلم سوخت و گریه کردم.
پدرم صدای گریه مرا شنید و فرمود:
«پسرم یکی از جزوه های عبادت علی بن ابیطالب‏ علیه السلام را بیاور.»
وقتی آن کتاب را آوردم، مقداری از آن را خواند و فرمود:
مَنْ یَقْوَی عَلی عِبادَةِ عَلِیِّ بنِ ابیطالب‏ علیه السلام
(چه کسی قدرت دارد که مانند علی‏ علیه السلام عبادت کند؟) [1] .

پی نوشت ها: 
[1] بحار قدیم ج 11 ص 23.